Pixabay at Pexels
Ο θάνατος του συνανθρώπου μας που για τρεις μέρες ήταν μόνος και αβοήθητος στο σπίτι του, μετά από πτώση, αναδεικνύει τα μεγάλα ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν την Πολιτεία και την κοινωνία. Ένας συνάνθρωπος μας χρειαζόταν βοήθεια και δεν την είχε.
Η υπηρεσία «Κόκκινο Κουμπί» για τηλεειδοποίηση σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, ενώ έχει εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο εδώ και ένα χρόνο, ακόμα δεν λειτούργησε. Μια τέτοια υπηρεσία πρέπει να τεθεί σε άμεση λειτουργία για να μπορούν άτομα που μένουν μόνα στο σπίτι να την αξιοποιούν τόσο για έκτακτες ανάγκες, αλλά και για να μπορούν να μιλήσουν με κάποιον λειτουργό για ζητήματα που τους απασχολούν.
Αυτή η υπόθεση μου θυμίζει μια ηλικιωμένη κυρία που μένει μόνη της σε χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, χωρίς ηλεκτρικό και νερό. Αβοήθητη, στο μέσο του πουθενά, δεν ξέρει κανένας αν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της, αν έχει φαγητό, αν ζει ή αν πέθανε.
Το στίγμα της γήρανσης πρέπει να καταπολεμηθεί με καινοτόμες λύσεις για να φέρει κοντά νέους και ηλικιωμένους. Υπάρχουν τρόποι για να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια των ηλικιωμένων και να επιλυθούν προκλήσεις σε σχέση με την κοινωνική φροντίδα, το ψηφιακό χάσμα και την μοναξιά.
Στα χωριά μας θα ήταν χρήσιμο να λειτουργούν υπηρεσίες σύνδεσης με το διαδίκτυο και ψηφιακών μέσων, όπου να μπορούν να επικοινωνούν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα τα άτομα τρίτης ηλικίας. Για να καλυφθεί το ψηφιακό χάσμα, μπορούν να αξιοποιηθούν άνεργοι νέοι για να παρέχουν την τεχνολογική υποστήριξη και να συνδέουν τους ηλικιωμένους μας με τους αγαπημένους τους, μέσω δικτύων και εφαρμογών.
Είναι επάναγκες να γίνει καταγραφή όλων των ηλικιωμένων που ζουν μόνοι τους και να αξιολογηθούν οι ανάγκες τους. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει αβοήθητος. Το κράτος έχει ευθύνη και υποχρέωση έναντι όλων των πολιτών, χωρίς διακρίσεις.
Για να γίνουν όλα τα πιο πάνω χρειάζεται πολιτική βούληση και ένα κράτος πρόνοιας που να θέτει τον πολίτη στο επίκεντρο του πολιτικού του προγράμματος. Θα έπρεπε ήδη να υπάρχουν δομές για στήριξη των ηλικιωμένων μας.
Κυρίως αυτές τις μέρες των γιορτών, η πλειοψηφία των ηλικιωμένων μας βρέθηκε σε συγκριτικά πιο δυσμενείς συνθήκες από την υπόλοιπη κοινωνία, λόγω της πανδημίας. Κάποιοι έμειναν στο σπίτι μόνοι τους, χωρίς καμιά επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στερήθηκαν τις αγκαλιές και τα χαμόγελα των παιδιών και εγγονιών τους, αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή. Η γήρανση δεν πρέπει να σημαίνει απομόνωση ή παραμέληση.
*Κοινωνιολόγος
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών