Ο χρόνος που αφήνουμε πίσω έχει αφήσει έντονες πληγές και ήττες για τα δικαιώματα των φοιτητών και κατ’ επέκταση για την ευρύτερη κοινωνία.
Η απόφαση της Κυβέρνησης για μείωση των κρατικών εξόδων θέτοντας στο επίκεντρο του στόχου της τη φοιτητική χορηγία και το επίδομα τέκνου με μείωση 100 εκατομμυρίων ευρώ περίπου, οδηγεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της κρατικής πολιτικής στην Κύπρο δεκάδες χρόνια πίσω. Ένα κοινωνικό κράτος, με επίκεντρο τον άνθρωπο, δεν αφαιρεί εισοδήματα από τους φοιτητές, την παιδεία, τους πολύτεκνους, τα νεαρά ζευγάρια που δύσκολα παίρνουν την απόφαση για να τεκνοποιήσουν λόγω οικονομικών δυσχερειών. Ένα δίκαιο κράτος στηρίζει την κοινωνική μέριμνα υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, των αναπήρων, των παιδιών και των μητέρων και δεν σπεύδει με την πρώτη δυσκολία να περικόψει τα επιδόματα τα οποία αποτελούν δυστυχώς το μοναδικό εργαλείο κοινωνικής πολιτικής στην Κύπρο.
Η ανάγκη οικονομικής περισυλλογής δεν δικαιολογεί την κατάργηση ή τον ακρωτηριασμό του κοινωνικού κράτους υπό το κάλυμμα της «στόχευσης». Η καθιέρωση εισοδηματικών κριτηρίων, ενώ επί της αρχής φαίνεται να είναι μια λογική πολιτική, για να εφαρμοστεί κατά δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο, πρέπει να προηγηθούν σοβαρές αλλαγές όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαπαλλαγής, ο έλεγχος της αδήλωτης εργασίας, η πιστή καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων των εργαζομένων και των οικογενειών.
Κυβέρνηση και Βουλή, αφού καθυστέρησαν αδικαιολόγητα, αφού παρέλειψαν να προετοιμάσουν και μελετήσουν έγκαιρα ένα ορθολογικό σύστημα στόχευσης των κοινωνικών επιδομάτων, επέβαλαν βιαστικά και εσπευσμένα ένα άδικο, αναποτελεσματικό και αντιαναπτυξιακό μοντέλο παροχών για την οικογένεια και τους νέους. Η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων δυστυχώς αγνόησε τις φωνές των πολιτών, των νέων και του οργανωμένου νεολαιίστικου κινήματος.
Το 2012 είναι το έτος που για πρώτη φορά μετά το 1974 οι κρατικές κοινωνικές παροχές για την οικογένεια και το παιδί, μειώνονται και μάλιστα δραστικά. Τί μπορώ λοιπόν ως νέα γυναίκα που εμπλέκομαι στην πολιτική να ευχηθώ;
Αλεξία Σακαδάκη