Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε με πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Το πιο δυσάρεστο κατά την άποψη μου, είναι το επεισόδιο σχολικού εκφοβισμού που παρουσιάστηκε σε σχολείο της Λεμεσού, οδηγώντας έφηβο μαθητή στο νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Είναι ένα από τα επεισόδια σχολικού εκφοβισμού που έγινε γνωστό λόγο των εμφανών επιπτώσεων που είχε στο σώμα του παιδιού. Το φαινόμενο όμως είναι καθημερινό και οι επιπτώσεις του μπορεί να μην εμφανίζονται άμεσα στο σώμα των παιδιών αλλά πληγώνουν την ψυχή τους και προκαλούν αλυσίδα άλλων προβλημάτων που εμφανίζονται με την πάροδο του χρόνου.
Ο σχολικός εκφοβισμός συσχετίζεται με την επανάληψη και την ανισότητα και ως προς αυτή την έννοια διαφέρει από τη συνηθισμένη διαμάχη ή τον τσακωμό μεταξύ παιδιών. Είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη βία και διαχωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: τον λεκτικό, το σωματικό και τον συναισθηματικό εκφοβισμό. Ένας από τους κοινώς αποδεκτούς ορισμούς αποδόθηκε από τον Farrington το 1993 προσδιορίζοντας ότι «Ο εκφοβισμός είναι η επαναλαμβανόμενη καταπίεση ενός λιγότερο δυνατού ατόμου, σωματική ή ψυχολογική, από ένα πιο δυνατό άτομο».
Οι οργανωμένοι κοινωνιολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας εδώ και χρόνια, αλλά δυστυχώς η αντιμετώπιση δεν υπήρξε θετική. Έρευνες που έχουν γίνει σε χώρες του εξωτερικού καταδεικνύουν μεταξύ άλλων ότι η παρουσία κοινωνιολόγων στα σχολεία συνδέεται με την μείωση των φαινομένων σχολικού εκφοβισμού, ακριβώς επειδή οι εν λόγω επιστήμονες έχουν τα επιστημονικά ερεθίσματα και τις γνώσεις για να αντιληφθούν το πρόβλημα στην αρχή του, προτού να προχωρήσει και να γίνει γάγγραινα για την κοινωνία μας.
Είναι απαράδεκτο το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας να μην δίνει τη δέουσα σημασία στην σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών μας. Άλλωστε ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του Υπουργείου εάν δεν φροντίζει για την «παιδεία» και τον «πολιτισμό» με όλη την έννοια των λέξεων αυτών, στα πλαίσια του σχολικού περιβάλλοντος; Τι είδους κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε και ποιο όραμα έχουμε για τα παιδιά μας; Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι ο ερασιτεχνισμός και η αδιαφορία επικρατούν για άλλη μια φορά και σκοτώνουν τα κύτταρα της κοινωνίας μας: τα παιδιά μας.