Πολλά αναμένονται από τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας. Τα κρούσματα σχολικής παραβατικότητας που ολοένα αυξάνονται, κρίνονται ανησυχητικά. Μερίδα μαθητών (που δυστυχώς μεγαλώνει στον αριθμό) εκφράζεται βίαια, επιθετικά και αντικοινωνικά. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα μιας αλυσίδας ευρύτερης σημασίας πραγματικοτήτων.
Φαίνεται ότι έχουμε υποτιμήσει ιερούς θεσμούς που κρατούσαν την κυπριακή οικογένεια συνδεδεμένη και συγκροτημένη. Η έξαρση της σχολικής παραβατικότητας θα έπρεπε να προβληματίσει κάθε οικογένεια και κάθε γονέα που παρασυρόμενοι από την καταναλωτική κραιπάλη ξεχνούν να στρέψουν την προσοχή προς την οικογενειακή θαλπωρή. Μέσα στα πλαίσια του οικογενειακού περιβάλλοντος το παιδί δέχεται ερεθίσματα που θα του ιντρικάρουν το ενδιαφέρον για τη ζωή και για να θέσει στόχους για το μέλλον. Η κατάντια της σύγχρονης οικογένειας δεν αφήνει χώρο για συζήτηση και διάλογο. Ο καθένας έχει τη δουλειά και τα προβλήματα του, αδιαφορώντας για τη σημασία της επικοινωνίας.
Η οικογένεια είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, όπου κανείς συναντά την απόλυτη μοναξιά. Οι άνθρωποι ξέχασαν να χρησιμοποιούν τη λεκτική επικοινωνία. Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων γίνεται πλέον μέσω διαδικτύου και γραπτών μηνυμάτων, εφόσον έτσι δίνεται μεγαλύτερη ασφάλεια απόκρυψης του πραγματικού μας εαυτού και καλύπτονται πολλές από τις ανθρώπινες μας ανασφάλειες. Ο φόβος της απόρριψης, μας σπρώχνει προς την απομόνωση. Ωστόσο, η έξαρση των διαδικτυακών δικτύων (networks) φαίνεται να είναι η ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνούν και να μοιράζονται στιγμές της ζωής τους. Τα παιδιά μας χρειάζονται την επικοινωνία και την συζήτηση, αλλά δεν τους προσφέρεται αυτή η επιλογή και έτσι καταφεύγουν σε επιθετικές συμπεριφορές.
Εάν θέλουμε να έχει αποτελέσματα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα πρέπει να προσφέρει στους μαθητές αυτό που τους λείπει από τη ζωή τους: την επικοινωνία. Θα πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να ακουστούν και μετά να ακούσουν. Οι καθηγητές χρειάζεται να κάτσουν ξανά στα θρανία και να διδαχθούν τρόπους επικοινωνίας και διαλόγου. Πρέπει να μάθουν να αφήνουν τις δικές τους ανασφάλειες μακριά από τις αίθουσες διδασκαλίας και οπωσδήποτε μακριά από τα παιδιά μας. Η αξιοποίηση κοινωνιολόγων και ψυχολόγων στα σχολεία κρίνεται απαραίτητη. Και μάλιστα σε όλα τα σχολεία και όχι σε κάποια οκτώ σχολεία που θεωρήθηκαν τα πιο κρίσιμα. Η πρόληψη είναι πιο επιτυχής από τη θεραπεία.
Αλεξία Σακαδάκη – 16/4/2009